Armenie

Zo, tijd voor mijn laatste berichtje vanuit het buitenland. Morgen ben ik voor het eerst in een half jaar tijd weer eens in Nederland. Maar nu dus nog eventjes Armenie.

Vanuit Tbilisi zijn we vorige week met een minibus naar Yerevan gereden. Dat klinkt best barbaars als je Nederlandse luxe gewend bent, 7 uren in een taxibusje zitten en eigenlijk is dat het ook wel een beetje. Vooral als je zo'n chauffeur hebt als wij: zijn enige doel was zo ongeveer het inhalen van elk voertuig dat op zijn weg kwam, liefst gepaard met het nodige toeteren en de nodige risico's. De omgeving van Noord-Armenie is nog eens erg geschikt voor een wilde rijstijl: smalle weggetjes door bebost gebergte. Erg mooi!
Onderweg hebben we ook eindelijk gezien wat we toch redelijk gemist hebben in Georgie: oude verroeste Sovjet-industrie. Maar daarover later meer.

De eerste stad die we buiten het busje hebben mogen bekijken is Yerevan, de hoofdstad. Het eerste dat opvalt aan Yerevan, is dat de stad veel minder mooi is dan Tbilisi. Het is allemaal nogal eenvormig: elk gebouw schijnt van het type rechte hoge Sovjet-flat te zijn. We hebben wel een mooie plek om te slapen, in een homestay midden in het centrum. Zo kom je in gesprek met een vrouw die in Syrie heeft gewoond en exact dezelfde falafelkraam als favoriet heeft en een Zuid-Afrikaan die net na 26 maanden reizen in 108 landen is geweest.

Eigenlijk is Armenie een vreemd land. Aangezien het een christelijk oud-Sovjet land is dat nog veel banden met Rusland heeft, zou je verwachten dat het allemaal nog wat Russischer zou zijn dan Georgie. Maar neen, de mensen doen erg Midden-Oosten achtig aan (ze lijken veel Turken en Syriers), de muziek klinkt als Turkenpop en er wordt weer veel gegrild vlees gegeten. Ook bizar is dat het stikt van de restaurants en terrassen waar mensen tot laat in avondjurken en met hoge hakken langs paraderen. Een mediterraans land midden in de bergen.
Het lijkt ook een stuk rijker te zijn dan Georgie. Veel dure kleren dus en ook veel dure auto's. Het verkeer is een mooie mix van BMW's, Mercedessen en Hummers. Later blijkt het toch wat schijn te zijn. De overgrote meerderheid blijkt toch nog Lada te zijn, al is de Lada 4x4 stiekem toch ook wel een beetje hip.
Later horen we dat het land min of meer draait op het geld dat familieleden vanuit het buitenland (veel VS, Frankrijk etc) opsturen. Van de 9 miljoen Armeniers wonen er maar 3 miljoen in Armenie. Eerst dankzij de genocide en later de enorme economische depressie na de val van de Sovjet-Unie zijn veel mensen gemigreerd. Een land met 80% werkloosheid en 6 jaar geen elektriciteit is ook niet echt relaxt om te verblijven.

Yerevan is dus best posh, tijd om te kijken of het in de rest van het land ook zo is. HET vakantieoord van Armenie is Lake Sevan, een groot blauw meer tussen de bergen. Inderdaad redelijk wat hippe Armeniers bij het strand. Het stadje verderop is totaal anders. Wat een trieste bedoening. Oude flats die staan weg te rotten, met af en toe nog mensen die er toch blijven wonen. De fabrieken staan stil. Iedereen lijkt wel taxichauffeur te zijn, er zijn alleen bar weinig klanten.
Na een nachtje relaxen bij een hotel aan het strand lijkt het ons een goed idee om verder te gaan. Op briljante wijze is het ons gelukt veel te laat op zoek te gaan naar een minibus naar Vanadzor, net de laatste minibus naar Yerevan te missen om vervolgens er achter te komen dat een taxi naar Vanadzor ook te duur is. Dan nog maar een nachtje hier slapen.
Gelukkig hebben we het adres van een homestay in het stadje. Als die mensen niet thuis blijken te zijn, worden we opgevangen door de buren: oma met 3 hyperactieve schoondochters en hun kinderen vinden ons wel interessant. Wij spreken geen Russisch of Armeens, zij geen Engels, maar het is toch gezellig.
Uiteindelijk kunnen we terecht bij de homestay. Het blijkt dat wij in het bed van het stelletje gaan slapen en zij op de bank. Toch een beetje vreemd.

De volgende dag blijkt iedereen te weten dat we naar Vanadzor gaan. Blijkbaar zijn twee buitenlandse toeristen groot nieuws in het stadje.
Vanadzor zelf maakt precies waar wat het belooft. Een stad met veel oude Sovjet-bouwwerken, een overwoekerd park en VEEL Chemische fabrieken. Wij vallen met de neus in de boter, want Aafke en ik hebben beide een sterke voorliefde voor de esthetiek van een roestende fabriek.

Na een dagje is het ook wel weer mooi geweest en gaan we terug naar Yerevan. Daar kunnen we een paar dagen slapen bij Stephan. Via de hospitality club, een netwerk over de hele wereld, hebben we een gratis slaapadres weten te regelen.
We zitten in een of ander half afgebouwd gebouw buiten het centrum met een buitendouche en wc, soms stromend water en twee matrasjes op de grond. Maar dat maakt allemaal niet uit. Het uitzicht op de rivier is briljant, er is een tuin vol fruitbomen, zijn aardige oma plukt al het fruit om te drogen en aan ons te voeren, Stephan is heel aardig en er zijn ook nog eens allemaal andere aardige backpackers. Perfect voor wodka/cognacavonden met Wit-Russen, Serviers en Italianen. Helemaal grappig is dat we een van de Polen uit Georgie voor de derde keer tegen het lijf zijn gelopen.
De laatste paar dagen in Yerevan hebben we vooral dat gedaan waar de stad goed in is: lekker goedkoop uit eten gaan, op terrasjes zitten, af en toe eens een museumpje (het Genocide museum was iets minder vrolijk), wat rondlopen door de stad en nog eens een dagtripje voor wat kerken.
En het belangrijkste: gewoon in een totaal ander land zijn, met een eigen vreemd alfabet en auto's vol meloenen.

Morgen ben ik weer in Nederland.