Even alleen

Tja... zo zit je in Syrie, zo in Antalya. Over 4 uurtjes kan ik Aafke ophalen op het vliegveld. Een goed moment dus om te vertellen wat ik de afgelopen week heb gedaan.

Samen met Rik ben ik vorige week vanuit Syrie in Zuid-Oost Turkije het land weer binnengekomen. Dit gebied wordt ook wel Koerdistan genoemd, vanwege de euh... Koerden. Zoals wellicht bekend hebben de Koerden niet zo'n goede band met de Turkse staat. Het bekendst is de PKK, de gewelddadige Koerdische beweging die tot een jaar of 10 geleden oorlog voerde in het gebied en ook nog wel eens een bomaanslag wil plegen (waarschijnlijk ook die in Ankara een paar maanden geleden). Gelukkig is het in dit gebied tegenwoordig veilig, waardoor Nederlandse toeristen er ook wat rond kunnen kijken.

De eerste dingen die opvallen in Turkije: alles is duurder (niet zo gek vergeleken bij Syrie, maar het is toch niet leuk als je een zeer beperkt budget hebt), de huizen hebben weer vrolijke kleurtjes die tot een chaotisch geheel leiden en mensen spreken weer nauwelijks Engels. Het is dus weer tijd voor het heerlijke spelletje luister-naar-een-snel-ratelende-Turk-en-probeer-aan-de-hand-van-de-twee-woorden-die-je-begrijpt-te-raden-wat-hij-bedoelt. Het blijft amusant, soms wel een beetje vermoeiend.
Nog steeds gelijk is trouwens de temperatuur: heet!

Onderweg van de grens naar Mardin wordt duidelijk dat dit nog steeds een moeilijkere regio is: veel legerposten. Later wordt mijn bus ook (voor het eerst in Turkije) een keer gecontroleerd door jandarma (legerpolitie) en ben ik getuige van een actie van de special forces van het leger in Diyarbakir.
Maar eerst Mardin.

Mardin is een stadje dat op een rot gebouwd is en vanuit daar een mooi overzicht over de vlakten (ooit Mesopotamie) tot aan Syrie heeft. Leuk voor een middag, maar wij gaan snel verder naar (Sanli)Urfa. Een grotere stad (800.000) en nogal heilig, onder andere omdat Abraham er geleefd moet hebben. Het voorvoegsel Sanli heeft Urfa te danken aan het heldhalftig gedrag van haar inwoners tijdens de Turkse onafhankelijksoorlog. Ik weet niet wat het betekent, maar het 'Gazi' van (Gazi)Antep betekent 'Oorlogsheld'.
Rik had niet meer veel tijd, een vriend van hem zou al snel in Ankara aankomen. Na een dagje Urfa hebben we afscheid genomen en is hij verder gegaan.

Mij leek Urfa een goede plek om wat te relaxen: de stad is mooi met een groot park en ik zat in een relaxt pension: een Koerdische familie die een aantal kamer verhuurt en eten kookt voor de gasten. Lekker in de tuin zitten, wat tavla (backgammon) spelen, over politiek of loze dingen praten en super lekker eten. Dat is best even vol te houden.
Helemaal alleen was ik ook niet, aangezien er een aardige Amerikaan was waar ik een dagje mee ben opgetrokken.

Ns Urfa ben ik toch echt alleen verder gegaan, richting Diyarbakir, 'hoofdstad' van de Koerden. Best raar om alleen in een hotel te zitten in een vreemde stad zonder andere toeristen. Het heeft ook wel weer wat. Het grappige van alleen rondreizen is dat je veel contact met mensen om je heen hebt. Tenminste wel in Turkije. Ik heb ook weer goed gebruik kunnen maken van mijn Turks als er weer eens een gast op een bankje naast mij kwam zitten of iemand van de baklavastand mij wat baklava wilde geven. Of zoals in Hasankeyf, waar een vage Turk en een nog vagere Koerd mij hun hele lunch van koekjes, cola en pompoenpitten met mij wilden delen. Het nadeel van zulke gesprekken is dat het na de standaard vragen en wat geimproviseer over een onderwerp naar keuze vaak een beetje stokt. Mijn Turks is te brak, ze spreken niet of nauwelijks Duits of Engels.

Hasankeyf is trouwens een super mooi dorpje. Het meest oostelijke waar ik ben geweest in Turkije, min of meer gebouwd op een steile rotshelling aan de Tigris.
Leuk voor een dagtrip vanuit Diyarbakir (toch weer 3 uur heen en 3 uur terug, Turkije is net wat groter dan Syrie of Nederland). Na Diyarbakir ben ik meer naar het westen gegaan richting (Gazi)Antep, ook wel de baklavahoofdstad van de wereld genoemd. De stad is vooral bekend om zijn pistaches en zijn pistachebaklava. Die heb ik dan ook maar gegeten: lekker, maar mijn tanden waren het daar niet mee eens.
Ook hier blijken mensen het toch vreemd te vinden als je alleen reist. In Turkije zijn familie en vrienden erg belangrijk, je ziet praktisch nooit iemand ergens alleen eten of zitten.

Na een dag had ik Gaziantep ook wel weer gezien. Tijd om naar Antalya te gaan. Weer even 14 uurtjes in de bus en opeens ben je niet de enige toerist meer.
Toch is Antalya begin juli minder erg dan gedacht. Niet veel gevreeste Nederlanders, Duitsers en dergelijke maar vooral Turkse toeristen. Ik zit zelf niet in het hotel/strand district, maar de oude stad. Maar ook een verkenning richting strand viel best mee.
En de omgeving blijft belachelijk mooi, met een knalblauwe zee, overal palmbomen en vooral de bergen op de achtergrond.
Een goede plek om even te relaxen met Aafke, voordat we naar het barre noordoosten trekken.

Voor de mensen die geinteresseerd zijn mij ooit weer eens in levende lijve te zien: 2 augustus ben ik terug in Nederland, ik ga eerst even naar mijn ouders in Dokkum en ergens na mijn verjaardag 4 aug weer naar Groningen.





Ps: Aangezien nog veel mensen verbaasd blijken te zijn dat ik überhaupt een waarbenjij.nu website heb, laat ik iedereen uit mijn adresboek nu maar automatisch een mailtje sturen als ik een reactie heb geplaatst. Als je dat irritant vindt, moet je mij maar even mailen, dan verwijder ik je.