Fotos en wat meer over Syrie

Zo, eindelijk weer internet. In Oost Syrie hebben ze schijnbaar geen internet hier in Turkije wel. En na oneindig veel potjes tavla spelen met een Amerikaan het Koerdisch gezin waar ik nu verblijf heb ik zowaar de energie om een stukje over de andere helft van mijn Syrie trip te schrijven. Dus bij deze. :-P

In Hama hebben Rik en ik eindelijk een idee gekregen hoe het moet zijn om als beroemdheid over straat te lopen. Het is toch best bizar als mensen je continu welkom heten en bedanken dat je in Syrie cq hun stad Hama bent. Wel sympathiek natuurlijk. Maar verder is de stad niet ontzettend boeiend, dus zijn we snel verder gegaan via Crac de Chevaillers (een enorm kruisvaarderskasteel) naar Damascus. Het eerste dat opvalt in Damascus, is dat alles duurder is (hotel voor 4,5 euro per nacht, schandalig! ;-) ) en de mensen minder spontaan vriendelijk. Oude binnenstad is best tof, met een mooie grote oude moskee (de belangrijkste na Mekka en Medina), een bizarre Iraanse moskee met een raar spıegeltjesplafonds, veel nauwe straatjes en erm grote soukhs. Het grootste voordeel van de soukhs is de temperatuur. Net iets koeler dan de 40-42 graden die buiten is.

Bizarrerwijs zijn we de beide Zweden uit Aleppo onafhankelijk van elkaar weer tegengekomen, samen met nog wat andere buitenlanders. Perfect om het nachtleven een beetje te verkennen. Valt tegen, het blijft toch een moslimland.
Onder het genot van eindeloze lofprijzingen over een Italiaans meisje zijn we met de Zweed Andreas naar het panorama van de oorlog met Israel over de Golanhoogte gegaan. Wat?
Een heerlijk staaltje propaganda, mede gefinancieerd door Noord-Korea, waar de slag om het stadje Queneitra waarheidsgetrouw is nageschilderd. Wel heel groot trouwens. Verder veel portretten van de president Assad met buitenlandse staatshoofden en een verzameling oorlogstuig met als hoogtepunt een gecrasht Israelisch vliegtuig.

Alhoewel, Israel? Het grootste taboe in Syrie is namelijk Israel. Bij het panorama wordt het simpelweg 'de vijand' genoemd. Als je een Israelische stempel in je paspoort hebt kom je Syrie niet in. Als je in Syrie vertelt dat je er bent geweest of van plan bent naartoe te gaan ben je Syrie net iets te snel weer uit. Aangezien Rik er geweest is en een aantal andere mensen van plan zijn naartoe te gaan, is de creativiteit enorm gestimuleerd. 'Dan andere land' is natuurlijk lekker neutraal, 'Dat kleine landje' en 'de andere kant' ook prima, maar 'Disneyland' vond ik toch goed gevonden.
Anyway, aangezien het toch zo'n issue blijkt te zijn, is het ook wel tof om het verwoeste stadje op te zoeken en naar de door de VN gemilitariseerde zone te gaan.
Dat kan, dan moet alleen even toestemming vragen bij het 'Ministery of Interior'. Dat is in het ambassadedistrict en het blijkt dat je daar gaan foto's mag maken.
Dat werd nogal hard duidelijk toen een verleidelijke heuvel om een foto vroeg.
Toegevend aan dit mooie beeld maakten Rik en ik natuurlijk een foto met daarop een heuvel, een rotonde en een moskee.
Jammer dat we net naast de Turkse ambassade stonden en de Syrische politieagenten blijkbaar in een slechte bui waren. Na veel 'no foto' geroep mochten we onze camera inleveren en ons paspoort inleveren.
Dat er toch echt geen ambassade op de foto stond bleek niet relevant.
Een uur en mijn complete fotocollectie sinds halverwege Turkije later bleek het gelukkig mee te vallen en hoefden we toch niet mee naar het bureau.

De volgende dag Queneitra was best raar. Een dorp dat min of meer met de grond gelijk is gemaakt door de Israeliers. En vervolgens een mooi uitzicht op een mijnenveld met verderop een Israelische wachttoren en bussen met Israelische toeristen die waarschijnlijk onze kant op kijken. En dan is er nog een VN checkpoint verderop waar net twee jolige poolse VN militairen vandaan komen.
En bij dit alles worden we natuurlijk vergezeld door onze gids van de Syrische geheime dienst.

Na nog wat meer Damascus is het dan toch echt hoog tijd richting woestijn te gaan. De grootste toeristische attractie van Syrie is Palmyra: een oude romeinse stad bij een oase midden in de woestijn.
En terecht: Dit is bij verre de tofste verzameling ruines (het is groot!) die ik gezien heb. Aangezien het overdag ziek heet is (45 graden) en de ruines bij zonsopgang het mooist moeten zijn, zijn we maar vroeg opgestaan. Zag er tof uit.
De middag hebben we maar wat met wat locals gerelaxt bij een zwembad vlak bij een tempel waar ik me heerlijk heb verbrand. Palmyra is de vreemdste toeristenstad die ik heb gezien. Supermooi, redelijk wat hotels, maar geen toeristen.

Nog minder toeristen zijn er in Deir ez-Zur in het Oosten van Syrie. Ook weer midden in de woestijn, maar nu aan de Eufraat. Een druk plaatsje met enorm veel handelende mensen (op een markt met onder andere afgehakte geitenhoofden te koop), exact 1 bar die onvindbaar blijkt te zijn en een mooie groene bij de Eufraat. Leuk om even wat rond te hangen.
Maar een dag is genoeg, we zijn snel verder gegaan naar ons laatste bestemming in Syrie: Qamishle, een Koerdische stad aan de Turkse grens.
Wat tot nu toe nooit een probleem was, bleek dat nu opeens wel te zijn: een hotel vinden. Alle hotels blijken namelijk vol te zitten met Irakese vluchtelingen. Gelukkig waren er nog twee bedden vrij op het dak van een hotel. Best maf, slapen op een bed onder de sterren.
De volgende ochtend was het al weer tijd om de grens naar Turkije over te gaan.

Daar zit ik nu dus, maar ik heb nu wel weer genoeg geschreven. Zuid-Oost Turkije komt later wel.