Liften in Syrie

Yes! Weer een berichtje uit Syrie. De vorige was niet lang geleden, maar er is hier genoeg gebeurd voor een update.
Het is vreemd hoe snel zo'n ander land kan wennen, al zullen sommige dingen altijd vreemd blijven. Zo ben ik al aardig gewend aan de standaard kleren voor vrouwen: een zwart gewaad met zwarte hoofddoek dat eventueel alleen een deel van het gezicht laat zien, maar schrik ik elke keer toch even als er een volledige zwarte doek voor het gezicht hangt en je dus eigenlijk geen enkel stukje mens ziet.
Wat ook went zijn de belachelijk lage prijzen en de aardige behulpzame mensen. Ook erg relaxt is dat alles erg veilig lijkt te zijn. Maar goed, tijd voor wat belevenissen.

Na de eerste twee dagen Aleppo zijn richting kust gegaan, naar Latakkia. De meest liberale stad van het land. Dat is ook duidelijk te zien want er was zowaar een redelijke groep vrouwen zonder hoofddoek en de zwarte gewaden waren voor de afwisseling in de minderheid. Op zich is Latakkia niet een erg boeiende stad. Tof is wel dat het DE stad voor Syriers is om een relaxte strandvakantie te vieren.
Daar lig je dan, op het strand met achter je een waterpijp rokend gezin en in de zee alleen maar dames met kleren aan, varierend van een shirtje, broek en hoofddoek tot het volledige gewaad. Echt een bizar gezicht! Ook hier weer blijkt de inwoner van Syrie erg vriendelijk: koffiedrinken met een Palestijns gezin, waterpijp roken met andere gasten, een jongen die je wat zoete broodjes geeft en een melig gezin dat per se wil dat je een praatje maakt met de moeder. We zijn een attractie hier.

Dat bleek ook toen we weer terug waren in Aleppo: vooral in de iets armere wijken spreekt zomaar een kwart van de mensen op straat je aan om je welkom te heten. Mensen kunnen hier opvallend goed Engels en de mensen die dat niet kunnen, willen het over het algemeen graag leren. Ook daar zijn we weer een gewild object voor, dus hebben we al een aantal gesprekjes met verlegen jongetjes gevoerd, met de enthousiaste vader er naast.

Vandaag was het tijd voor iets anders. Rik wilde toch wel heel graag naar een van de 'Dead Cities', steden die een paar honder jaar simpelweg verlaten zijn door hun bewoners. Leek mij ook wel een leuk idee, perfect voor een dagtrip. Dat betekent 2 microbusjes vanuit Hama de middle of nowhere in. Daar aangekomen bleek de dead city best tof. Raar, een stadje met redelijk goed uitziende gebouwen in een dor landschap. Nog raarder als blijkt dat verderop een tent staat waar een gezin woont en ook nog eens zo vriendelijk is ons uit te nodigen. Daar zit je dan, in een tent tussen opa, oma, vader, moeder en kindje die allemaal eigenlijk geen Engels kunnen. Wel lekker fruit verbouwen ze.
De terugweg vanuit de middle of nowhere is altijd lastiger. Gelukkig hadden we snel een lift van een pickup met kooi (goed voor vervoer van zowel goederen als mensen in de pickup. Hoogste gesignaleerde aantal in 1 pickup is een man of 12).

Morgen ga ik naar het bekende kasteel Crac de Chevalleirs en vervolgens naar Damascus. Jullie horen het wel weer.