Syrie

Zo, eindelijk zit ik echt in het Midden Oosten! Ik ben gisteren in Syrie aangekomen en vind het nu al een tof land. Maar om het een beetje chronologisch te houden zal ik eerst nog even terug gaan naar Ankara.

Het vorige berichtje vertelde ik al over het bezoek van mijn ouders. De laatste twee dagen heb ik hun Ankara laten zien en tegelijk afscheid kunnen nemen van de (mijn :-P) stad. Dus nog 1 keertje de campus, Kizilay met mijn favoriete waterpijpcafe en het fort met een geweldig uitzicht over de stad. En zo is een week ouders al weer voorbij.
Maar gelukkig was het tijd voor het grote Syrie avontuur.

Samen met Rik heb ik maar weer eens een nachtbus genomen, deze keer naar de zuidelijkste stad van Turkije, Antakya. Slaap blijft toch minder belangrijk dan geld. Antakya was precies goed om 2 uurtjes door te brengen, beter bestede uren dan de 2 die we bij de grens nodig hadden.

Het begin in Syrie was gelijk goed: net over de grens gedropt worden door een bus met als belofte dat er een minibus staat te wachten. Die was er natuurlijk niet. Gelukkig was er na wat geregel gelukkig wel een busje en crosten we opeens door het Syrische landschap. De eerste vrij simpele observatie: alles is anders! Alle woorden zijn natuurlijk in het arabisch. Opvallend veel mannen dragen oosterse gewaden, bij vrouwen is het zwarte gewaad populair en het landschap is direct na de grens van groen naar stoffig steenachtig veranderd. Ook de bouwstijl is anders: kleine lichte kubusachtige huizen van licht steen. Terwijl we snel over de weggetjes scheuren komen we auto's met bizar veel mensen in de laadbak tegen. En het is natuurlijk heet.

En opeens sta je daar dan in Aleppo, tijd voor een heel herkenbaar moment. Daar sta je dan, in een vreemde stad met 3 miljoen inwoners, met een stapeltje kopieen in je hand waar een plattegrondje en wat adressen van hotels op staan. Je loopt wat rond over wat vieze straten in de richting die iemand je net verteld heeft. Vraagt maar wat polieagenten die het ook niet echt weten. En op wonderbaarlijke wijze ben je dan toch opeens bij het hotel waar je wilt zijn.

Nu zijn we een dag verder en kan ik alvast een aantal conclusies over Syrie trekken. Zo zijn de mensen enorm vriendelijk. Echt vriendelijk. Mensen die rondlopen met een ijsje staan erop dat je er van proeft. Je wordt continu welkom geheten. Bij een moskee zijn is er een jongen spontaan naar ons toegekomen die ons blijkbaar wel tof vond en gelijk wat heeft rondgeleid en naar zijn huis heeft meegenomen om koffie te drinken. Bizar ook: hij woont bij zijn ouders, we hebben zijn moeder alleen maar in een flits gezien.
Verder heb ik nog een andere Syrier wat geholpen met zijn engels, hij wil in de houthandel en hebben we tijdens het waterpijproken de nodige sociale ritualen mogen doorlopen.
Verder is het land belachelijk goedkoop. Overnachting is 2-4 euro pp, een taxirit door naar de buitenwijken 1 euro en de favoriete snack, falafel, 30 cent.
De klederdracht is duidelijk anders: vrouwen zonder hoofddoekje zie je nauwelijks, een redelijk groot deel (ongeveer een kwart) heeft zwarte allesbedekkende gewaden. Onder mannen is het witte oosterse gewaad ook populair, eventueel in combinatie met de bekende rood witte doeken op het hoofd.
De gebouwen zijn ook erg tof: grote kastelen en mooie (andere stijl) moskeeen.
Tenslotte zijn er opvallend veel Zweedse toeristen hier. Ik heb er al 2 geteld, duidelijk een groot aandeel in de totale toeristenpopulatie. We zijn vandaag dan ook maar even met de 2 Zweden (eentje studeert arabisch in Damascus, de ander reist van Zweden naar Egypte) en 2 Syrische gasten door de stad getrokken.
Maar genoeg voor nu.

Vanacht ga ik met de nachttrein naar Latakkia aan de westkust, misschien kan mijn zwembroek zelfs nog een functie krijgen.