Voor het laatst

Daar zit je dan, in een hotel in Ankara. Tijd voor een laatste berichtje uit Ankara. De komende twee dagen mag ik besteden aan het tonen van de essentiele plekken uit mijn Turkije-leven aan mijn ouders, daarna wordt het toch echt tijd om te vertrekken. Gelukkig hoef ik niet terug naar het nu wel redelijk bekende leven in Groningen, maar kan ik eens kijken hoe je zonder enige kennis van Arabisch in Syrie kunt overleven. Dat moet lukken lijkt me.

Ik ben in ieder geval redelijk warmgedraaid wat reizen betreft: de dag na mijn laatste tentamen mocht ik Wytse ophalen van het vliegveld van Istanbul, waarna we een week lang door het land getripped zijn. Geheel onlogisch zijn we van van het noordwesten naar het zuidwesten gegaan, nachtbus nummer 1, bestemming Fetiye. Fetiye staat bekend om de combinatie van groene rotsachtige kust, turquoise blauw water en Engelse touristen. Alles bleek redelijk te kloppen, leuk (Thee drinken en backgammon spelen tussen de oude mannetjes), niet heel spannend, dus zijn we snel door gegaan naar (de bovenkant van) Butterfly Valley. Helaas niet de beloofde hippies, wel een briljant uitzicht over een diepe (100-200 m) vallei tussen twee steile rotswanden, met strand enzo. (Ach, vraag maar eens om een foto. Of ga er lekker zelf naartoe :-P). Dat alles verbleid met een pension waar biologische gerechten van zelfverbouwde groenten op het menu staan. Mjummie!
Helaas kan een afdaling naar beneden dodelijk zijn, dus we zijn niet naar beneden gegaan. De volgende dag op naar het volgende plaatsje: Ölüdeniz. Gelukkig is het niet bekend in Nederland. Anders zou deze mooiste badplaats van het land een stuk minder mooi zijn. Veel strand, relaxte sfeer, mooie omgeving, redelijk afgelegen, goed voor een dagje dus.

Want wij levenslustige reizers willen natuurlijk veel liever weer niet slapen tijdens een rit in de nachtbus, deze keer naar Foca (vlak bij Izmir, westkust). Altijd leuk om in een dorp min of meer de enige toerist te zijn. En je leert nog iets van Turkse etiquette: op de grond zitten wordt blijkbaar als armoedig gezien. Zo hebben we toch mooi 20 cent en 2 koppen thee gescoord toen we zittend op de grond voor een regenbui onder een afdankje schuilden.
Maarja, na een tweede ontmoeting in een jaar moest Wytse, veel kennis over de Turkse taal, mijn beleving daarvan en haar hartverwarmende gebruikers rijker, weer vertrekken. Daar zat nog even een nachtbusje en wat Istanbul tussen, maar dat moet Wytse maar wat uitgebreider vertellen (voor vragen: waka@pointpro.nl).

Gelukkig heeft mijn sociale omgeving een goed gevoel voor planning. Dus kon in dezelfde dag mijn ouders van het zelfde vliegveld ophalen. Helaas wel 8 uurtjes later en na wat vertraging om 2 uur snachts. Gelukkig zit er een Starbucks op het vliegveld.
En zo heb ik mijn ouders mijn bekende deel van Istanbul laten zien en hebben we samen nog wat stad kunnen verkennen.
Zoals de wijk Fener en een oever van meer dan een kilometer park afgeladen met picknickende Turken (het was zondag). Als je er vervolgens zelf gaat zitten, merk je de Turkse gastvrijheid op zijn best: opeens krijg je thee van de buren aangeboden, later komen daar kersen en pruimen bij en tenslotte blijken mensen van verderop ons graag wat brood en kip te willen geven. Tof! Gelukkg was mijn Turks goed genoeg om even een praatje te maken met het oude mannelijke deel van de familie.

Mijn ouders zijn dol op treinreizen, ik vind het ook relaxt, dus als leuke nieuwe stad was Eskisehir perfect. Mooi middenin het traject Istanbul-Ankara, goed om een nachtje te slapen. Eskisehir is een relaxte stad waar we schijnbaar de enige touristen waren. Ze verkopen er belachelijk veel ijsjes, de mensen in hamams zijn behulpzaam en mijn ouders gelukkig. Perfect dus!

En nu zit ik dus in Ankara. Misschien typ ik een berichtje in Syrie, anders vanuit Zuid-Oost Turkije.

Iyi geceler.