Geen auto's vandaag
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Jurek
23 Mei 2007 | Turkije, Ankara
Ik zal jullie maar gelijk geruststellen: ik leef nog. Ik heb ook net op het nieuws gehoord dat er een bomaanslag in Ankara is gepleegd, in Ulus. Dat is dus de traditionele Turkse wijk waar ik met Aafke geslapen heb en waar ik met Tjad en Ted vrolijk ben wezen shoppen. Best raar, een bomaanslag in je eigen stad, maar ach, er wonen 4 miljoen mensen. De kans is enorm klein, ik ben dan ook niet bang.
Gelukkig zijn er ook leukere dingen in mijn leven, zoals de trip naar de Zwarte Zee kust bijvoorbeeld. Donderdagochtend ben ik samen met Rik, Kelly (Engeland), Jan, Jan (ja die Jan van de mooie foto's. Check ook deze keer weer http://www.jendaf.cz voor toffe foto's) en Theresa (Tsjechie) naar het noorden vertrokken. Bestemming nummer 1: Safranbolu. Erg bekend in Turkije vanwege de oude Ottomaanse huizen. Het ziet er best leuk uit, een beetje Duits-achtig met vakwerk. Daar zijn we maar blijven slapen. Grappig om te zien hoe oprecht enthousiast en geinteresseerd Turken in buitenlanders zijn. Zitten we rustig met een biertje te chillen op een bankje, komen er twee meisjes (nouja, 20 en 26) bij ons zitten die ons wel een exotische verschijning vinden. Zeker als blijkt dat we in Turkije studeren en een beetje (in Kelly's geval zelfs goed) Turks spreken. Gelijk maar even een rondleiding door het stadje en thee drinken op een mooi uitzichtspunt.
Waar Safranbolu nog best toeristisch is, is Kastamonu dat helemaal niet. Twee uur verderop, richting de kust en ook met Ottomaanse huizen en een kasteel op een heuvel. Allemaal leuke dingen, toch vind ik het het tofste om gewoon een beetje willekeurig door de stad te lopen en te zien wat mensen aan het doen zijn. Die mensen zijn zich trouwens voornamelijk aan het verbazen over 6 westerlingen die met een grote rugzak door hun stad lopen. Raar. Net zo verbaasd was de nichterige ober (met eyeliner!) in het pide-restaurant en de man die ons spontaan een lift naar het station aanbood. Aardige mensen, goede sfeer.
Nog verbaasder moeten de mensen in Inebolu geweest zijn. Onze slaapplaats voor die avond heeft werkelijk niks te bieden voor de gemiddelde toerist, behalve de zee. Volgens de Lonely planet ligt het echter wel op de route van het mooiste stuk zwarte zee kust. We hebben heerlijk kunnen genieten van het meest ranzige hotel tot nu toe, wel goedkoop en een avondje bierdrinken aan de kust. De zee is echt zwart 's avonds! ;-)
Maar dan de volgende dag. Het is feest in het dorp! Ataturk is weer eens overal, net als de Turkse vlag. Het ophangen gaat op de typisch Turkse manier: een iemand hangt de vlag op, 4 mensen kijken toe. Zo gauw de vlag hangt geeft iemand kritisch commentaar over de positie en begint de persoon de vlag opnieuw op te hangen. Fascinerend.
De reden voor al dit feestelijke vertoon: dag van de jeugd, een officiele Turkse feestdag. Dat betekent dus: parades van schoolkinderen in uniform, met of zonder dansje en allerlei rare kransachtige objecten die door bedrijven worden aangeboden, met plechtigheid natuurlijk.
Het is mooi weer vandaag, een mooie dag om liftend naar Amasra te gaan, 150 km verderop. Of toch niet? Het is vandaag een feestdag... er zijn dus nauwelijks auto's... er gaan ook geen bussen... maar dat weet je aan het begin van de dag nog niet zo zeker.
Dus splitsen we vol goede moed de groep op in 3 koppels en zijn Kelly en ik de eerste gelukkigen met een lift naar een dorpje 30 km verderop. Aangezien Kelly niet zoveel zin heeft in liften, besluiten we de bus naar het volgende enigszinds grote plaatsje te nemen (onder groot verstaan we 5000 inwoners). Maar die bussen gaan dus niet. En zo verplaats je je dus langzaam door het prachtige landschap. Op zich is niet vooruitkomen met liften best kut, maar een knal (KNAL) groene omgeving om je heen, blauwe lucht boven je, de zee naast je en mooie rotsen en kliffen daar tussenin maken het wel een stuk aangenamer.
De frequentie van de auto's is wel schrikbarend: 1 per 20 minuten, waarvan er veel vol zitten met families of al bijna daar zijn waar ze moeten zijn. Langzaam verplaats je je voort met behulp van vrachtautos (biertransport), achterin een pick up, weer eens wat lopen en veel wachten. En opeens komt er een auto langs met 4 mensen er in die je wel erg bekend voorkomen. Een directe lift naar Amasra, met nog een dikke 100 km te gaan. Mazzelpikken! Daar sta je dan in letterlijk de middle of nowhere. Langzaam ga je denken aan een nacht in het bos slapen. Ook geen ramp, maar niet ideaal. De mensen in de dorpjes zijn niet echt bemoedigend. Ja, we hebben de verkeerde dag gekozen. Er is inderdaad geen openbaar vervoer. En nee, er komen geen auto's he? Het is inderdaad al een beetje laat. Wat we gaan doen? Tja, hopen...
En zo beland je in een steentransport truck die de 20 km per uur niet haalt en op weg is een door een aardbeving getroffen dorpje weer op te bouwen (grappig: het niet getroffen buurdorpje heet 'Gelukkig'), betaal je een 80 jaar oude man 80 jaar oude man die alleen door een stemapparaat kan praten 25 lira om je naar Cide te brengen, word je geheel ongewenst naar het volgende dorp gebracht en opeens geacht een belachelijk hoog bedrag voor de brandstof te betalen en zit je vervolgens naast een koelkast in een bestelbus onderweg naar Amasra.
Gelukkig hebben die andere lui eventjes een briljant appartement (waar normaal een gezin woont, maar vandaag even niet) op het mooiste plekje van het mooiste stadje van de zwarte zee voor belachelijk weinig geld geregeld. Dat betekent dus biertjes drinken en de volgende dag ontbijten op ons eigen terrasje aan het water.
En de volgende dag onderweg naar onze eindbestemming: Eregli.
Zelfs de grootste Turkije fan is daar waarschijnlijk nooit geweest. Maar toevallig woont Dicle, een van mijn turkse vrienden daar en heeft ze ons uitgenodigd haar familie te bezoeken. Dat betekent dus uitgebreide Turkse maaltijden eten, barbequen onder het genot van bier, raki en een gitaarspelende broer en saz spelende vader. Erg tof! De stad is trouwens ook erg interessant. Midden in de stad (80000 inwoners) staat een enorme staalfabriek. En Jurek de Technische Bedrijfskundige houdt van fabrieken.
Een nachtbus zonder slaap, 3 uurtjes slaap in de ochtend en wat studietijd later is het al weer tijd voor mijn eerste final exam, Chemical Technology. Eerste vak in de pocket, de rest ga ik deze en volgende week proberen te halen.
Gelukkig zijn er ook leukere dingen in mijn leven, zoals de trip naar de Zwarte Zee kust bijvoorbeeld. Donderdagochtend ben ik samen met Rik, Kelly (Engeland), Jan, Jan (ja die Jan van de mooie foto's. Check ook deze keer weer http://www.jendaf.cz voor toffe foto's) en Theresa (Tsjechie) naar het noorden vertrokken. Bestemming nummer 1: Safranbolu. Erg bekend in Turkije vanwege de oude Ottomaanse huizen. Het ziet er best leuk uit, een beetje Duits-achtig met vakwerk. Daar zijn we maar blijven slapen. Grappig om te zien hoe oprecht enthousiast en geinteresseerd Turken in buitenlanders zijn. Zitten we rustig met een biertje te chillen op een bankje, komen er twee meisjes (nouja, 20 en 26) bij ons zitten die ons wel een exotische verschijning vinden. Zeker als blijkt dat we in Turkije studeren en een beetje (in Kelly's geval zelfs goed) Turks spreken. Gelijk maar even een rondleiding door het stadje en thee drinken op een mooi uitzichtspunt.
Waar Safranbolu nog best toeristisch is, is Kastamonu dat helemaal niet. Twee uur verderop, richting de kust en ook met Ottomaanse huizen en een kasteel op een heuvel. Allemaal leuke dingen, toch vind ik het het tofste om gewoon een beetje willekeurig door de stad te lopen en te zien wat mensen aan het doen zijn. Die mensen zijn zich trouwens voornamelijk aan het verbazen over 6 westerlingen die met een grote rugzak door hun stad lopen. Raar. Net zo verbaasd was de nichterige ober (met eyeliner!) in het pide-restaurant en de man die ons spontaan een lift naar het station aanbood. Aardige mensen, goede sfeer.
Nog verbaasder moeten de mensen in Inebolu geweest zijn. Onze slaapplaats voor die avond heeft werkelijk niks te bieden voor de gemiddelde toerist, behalve de zee. Volgens de Lonely planet ligt het echter wel op de route van het mooiste stuk zwarte zee kust. We hebben heerlijk kunnen genieten van het meest ranzige hotel tot nu toe, wel goedkoop en een avondje bierdrinken aan de kust. De zee is echt zwart 's avonds! ;-)
Maar dan de volgende dag. Het is feest in het dorp! Ataturk is weer eens overal, net als de Turkse vlag. Het ophangen gaat op de typisch Turkse manier: een iemand hangt de vlag op, 4 mensen kijken toe. Zo gauw de vlag hangt geeft iemand kritisch commentaar over de positie en begint de persoon de vlag opnieuw op te hangen. Fascinerend.
De reden voor al dit feestelijke vertoon: dag van de jeugd, een officiele Turkse feestdag. Dat betekent dus: parades van schoolkinderen in uniform, met of zonder dansje en allerlei rare kransachtige objecten die door bedrijven worden aangeboden, met plechtigheid natuurlijk.
Het is mooi weer vandaag, een mooie dag om liftend naar Amasra te gaan, 150 km verderop. Of toch niet? Het is vandaag een feestdag... er zijn dus nauwelijks auto's... er gaan ook geen bussen... maar dat weet je aan het begin van de dag nog niet zo zeker.
Dus splitsen we vol goede moed de groep op in 3 koppels en zijn Kelly en ik de eerste gelukkigen met een lift naar een dorpje 30 km verderop. Aangezien Kelly niet zoveel zin heeft in liften, besluiten we de bus naar het volgende enigszinds grote plaatsje te nemen (onder groot verstaan we 5000 inwoners). Maar die bussen gaan dus niet. En zo verplaats je je dus langzaam door het prachtige landschap. Op zich is niet vooruitkomen met liften best kut, maar een knal (KNAL) groene omgeving om je heen, blauwe lucht boven je, de zee naast je en mooie rotsen en kliffen daar tussenin maken het wel een stuk aangenamer.
De frequentie van de auto's is wel schrikbarend: 1 per 20 minuten, waarvan er veel vol zitten met families of al bijna daar zijn waar ze moeten zijn. Langzaam verplaats je je voort met behulp van vrachtautos (biertransport), achterin een pick up, weer eens wat lopen en veel wachten. En opeens komt er een auto langs met 4 mensen er in die je wel erg bekend voorkomen. Een directe lift naar Amasra, met nog een dikke 100 km te gaan. Mazzelpikken! Daar sta je dan in letterlijk de middle of nowhere. Langzaam ga je denken aan een nacht in het bos slapen. Ook geen ramp, maar niet ideaal. De mensen in de dorpjes zijn niet echt bemoedigend. Ja, we hebben de verkeerde dag gekozen. Er is inderdaad geen openbaar vervoer. En nee, er komen geen auto's he? Het is inderdaad al een beetje laat. Wat we gaan doen? Tja, hopen...
En zo beland je in een steentransport truck die de 20 km per uur niet haalt en op weg is een door een aardbeving getroffen dorpje weer op te bouwen (grappig: het niet getroffen buurdorpje heet 'Gelukkig'), betaal je een 80 jaar oude man 80 jaar oude man die alleen door een stemapparaat kan praten 25 lira om je naar Cide te brengen, word je geheel ongewenst naar het volgende dorp gebracht en opeens geacht een belachelijk hoog bedrag voor de brandstof te betalen en zit je vervolgens naast een koelkast in een bestelbus onderweg naar Amasra.
Gelukkig hebben die andere lui eventjes een briljant appartement (waar normaal een gezin woont, maar vandaag even niet) op het mooiste plekje van het mooiste stadje van de zwarte zee voor belachelijk weinig geld geregeld. Dat betekent dus biertjes drinken en de volgende dag ontbijten op ons eigen terrasje aan het water.
En de volgende dag onderweg naar onze eindbestemming: Eregli.
Zelfs de grootste Turkije fan is daar waarschijnlijk nooit geweest. Maar toevallig woont Dicle, een van mijn turkse vrienden daar en heeft ze ons uitgenodigd haar familie te bezoeken. Dat betekent dus uitgebreide Turkse maaltijden eten, barbequen onder het genot van bier, raki en een gitaarspelende broer en saz spelende vader. Erg tof! De stad is trouwens ook erg interessant. Midden in de stad (80000 inwoners) staat een enorme staalfabriek. En Jurek de Technische Bedrijfskundige houdt van fabrieken.
Een nachtbus zonder slaap, 3 uurtjes slaap in de ochtend en wat studietijd later is het al weer tijd voor mijn eerste final exam, Chemical Technology. Eerste vak in de pocket, de rest ga ik deze en volgende week proberen te halen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
