De wilde natuur en dat soort dingen

Merhaba hocamlar,

Allereerst van harte welkom op mijn website waar vandaag weer een fris nieuw verhaaltje geplaatst wordt. En natuurlijk alvast van harte gefeliciteerd met de verjaardag van onze vorige koningin. Ik zal mijn Unox-muts maandag opzetten.

Maar goed, terug naar het verleden. Anderhalf week geleden om precies te zijn. Ian, een Canadese gast die een vak samen met ons volgt en hier al een half jaartje langer zit, heeft ons namelijk uitgenodigd een stukje van de 'Lycian way' te lopen. Een route langs de rotsachtige kust tussen Fetiye en Antalya. Het plan is 3 dagen te lopen, 15-20 km per dag en onderweg te kamperen in een van de mooiste gebieden van Turkije, met als eindbestemming Olympos.
Dat betekent dus ook: voor 3 dagen kampeerspullen, kleding en vooral eten en drinken meeslepen.
Aangezien het dan wel handig is een beetje fatsoenlijke schoenen te hebben, zijn Rik en ik eerst in Ankara op avontuur gegaan op zoek naar de ideale bergschoen. Daarnaast konden we ook gelijk naar een slaapzak en brandstof voor Ian's kookstelletje zoeken. Bizar genoeg bleek vooral het laatste erg moeilijk te vinden.

Gezelschap was gelukkig ook geregeld: twee Turkse gasten die Ian van het METU ijshockeyteam kent (hij is daar coach) leek het ook wel een tof idee wat door de natuur te lopen, 5 man in totaal dus.
Zoals gebruikelijk hebben we weer de nachtbus genomen, deze keer naar Antalya. Eitje. Maar dan: je wilt de route beginnen in een of ander klein dorpje op 150 km afstand van Antalya. Hoe kom je daar? Via een iets minder grote bus naar een stadje, vervolgens een dolmus (minibus) naar een kleiner stadje en tenslotte de auto van de dolmuschauffeur zijn we bij ons startpunt aangekomen. Voor een beetje extra geld is alles mogelijk.
Het wandelen was subliem. Denk aan: knalblauwe zee, rotsachtige kust, afwisselend groene velden, bos of rotsen om overheen te lopen. Toch wel relaxt, bergschoenen, als je continu over stenen loopt die er iets minder gestructureerd dan de gemiddelde straat bij liggen.

Dat het water na verloop van tijd op was, was geen probleem. Ian had een waterzuiveringssetje meegenomen en het bergwater is ook prima te drinken. Water gaat er overigens snel doorheen als het warm en zonnig is en je steeds aan het klimmen of afdalen bent.
Gelukkig kun je in Turkije kamperen waar je wilt. De eerste nacht was er ook bar weinig keus: er was precies een plek om te kamperen, als je tenminste van een niet-rotsachtige ondergrond houdt. De tweede nacht was een subliem plekje: een alpenweide bovenop Olympos. Inclusief bronwater, een fantastisch uitzicht en een herdershutje om 's avonds bij het vuur te zitten en rakı te drinken.
Tussendoor zijn we nog even door de bewoonde wereld gekomen. In het dorpje Adrasan is een strand (eindelijk zwemmen in de zee) en veel tomatenkassen en citroenbomen. Een beetje zuur wel.

Aan alle natuur komt een eind, bij het naderen van (lower) Olympos, 600 m lager dan ons kampeerplek, kwamen de geluiden van schreeuwende mensen ons tegemoet. Geen buitenlandse breezahjongeren maar Turken van middelbare leeftijd zorgen voor geluidsterrorisme in het bos bij Olympos. Tja, de bewoonde toeristenwereld.
Gelukkig werd dit gecompenseerd door de aanwezigheid van het heren- en damesijshockeyteam van METU dat zijn jaarlijkse trip naar Olympos had. Dus even lekker een dagje met veel te veel mensen een fort beklimmen, 6(!) verschillende groepfoto's aanschouwen, bier drinken en rare varianten van bokjespringen observeren of in de praktijk brengen.
Een mooi weekend dus, weer een stuk of 15 nieuwe mensen leren kennen en de perfecte voorbereiding om je midterm van Supply Chain Management op dinsdag heerlijk te verkloten.
Vooral als je op de weg terug wat later aankomt omdat de bus motorproblemen hebt.

Terug in Ankara dus, met ook daar mooi weer. Tijd dus om lekker in de zon te zitten op het beroemde grasveldje tegenover het natuurkundegebouw, te genieten van een spontaan optreden van een erg goed oostblok-trio, biertjes te drinken in het stadion en net iets te weinig aandacht aan je te studie besteden.
En komende week ga ik die tijd zeker NIET inhalen, want dan komt Aafke langs...