Ik ben zo blij met mijn nieuwe hoofddoek!
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Jurek
19 Augustus 2008 | Iran, Yazd
Dag iedereen! Bij deze een stukje van Aafke!
Om te beginnen is het uitstekend dat Jurek een man is en ik een vrouw, en dat we samen reizen. Mannen spreken de eerste tien minuten van een conversatie vrijwel uitsluitend met Jurek en vrouwen richten zich alleen tot mij. (Officieel is het wettelijk verboden mensen van het andere geslacht die geen familie zijn in de ogen te kijken, maar gelukkig houden de mensen waar wij mee praten zich daar nooit aan.) Na een tijdje gaan ze gelukkig met ons allebei praten, maar het leuke van het reizen als stelletje hier is dat je met mensen van beide geslachten in contact komt. De mannen en vrouwenwerelden zijn in dit land erg strikt gescheiden. We zijn nu in Yazd, midden in de woestijn, en een paar dagen geleden waren we in Esfahan en Shiraz.
Op het station van Teheran, onderweg naar Esahan, kwamen we in contact met Ali, die net als wij met de nachttrein naar Esfahan ging. Terwijl hij met ons praatte kwamen er een paar politieagenten aan die hem nauwkeurig ondervroegen over zijn werk en waarom hij met ons praatte. Het rare is dat wij als toeristen volledig met rust worden gelaten door de politie, maar de mensen die met ons praten helaas niet. Onderweg in de trein werden we gewezen op interessante sights ('Look, a nucleair power plant!' ). In Esfahan aangekomen nam Ali ons meteen mee naar zijn huis, waar een moeder en twee vrolijke zussen ons ontbijt brachten. De moeder bood ons meteen aan bij hun te slapen, en dat hebben we natuurlijk gedaan. Onze dagen in Esfahan waren vol van bezienswaardigheden, vragen beantwoorden van Ali's familieleden (Jurek, hoeveel kost een autoverzekering in Nederland, Aafke, wat vind je van het uiterlijk van Iraanse vrouwen), heel veel dadels en pistaches eten en waterpijp roken met Ali en zijn zussen. Gelukkig was het een hele liberale familie en kon ik gewoon zonder hoofddoek en met t-shirt door het huis lopen.
In Shiraz verbleven we in een prima hotel. Bij het ontbijt waren we enigszins geschokt vanwege de plotselinge aanwezigheid van vrouwen in burqas en mannen in witte gewaden. Het bleken Arabieren te zijn. Aangezien Shiraz nogal een heilige stad is dachten we dat dit pelgrims waren. De jongen in wit gewaad waar we tegenover zaten durfden we dan ook niet echt aan te kijken. En hij ons ook niet... Die avond zat hij echter nogal verlegen in een passende skate-outfit op een stoel op ons te wachten. Hij stelde allerlei vragen over Nederland, kwam uit Oman, was door zijn ouders alleen in een hotelkamer gestopt en bleek zich zeer te vervelen. Alle Arabieren bleken helemaal geen pelgrims te zijn, maar kwamen naar Iran om oogchirurgie te laten doen in een beroemd ziekenhuis. Deze jongen was hier omdat zijn moeder een operatie moet ondergaan en vond het erg jammer toen we weggingen.
Tevens heb ik een nieuwe hoofddoek, en dat was hard nodig. Alle vrouwen in Iran moeten een hoofddoek, manteau (soort trenchcoatachtige jas, zodat mensen de vorm van je kont niet kunnen zien) en lange broek/rok dragen met dichte schoenen. Waar mijn pastelroze, zijden hoofddoek van Turkse origine en mijn Nederlandse sjaal in Tabriz nog geheel in het straatbeeld pasten, voelde ik me naast de modieuze dames in Teheran meer een soort paasei. Daarnaast kwam er in mijn eerste vijf namiddagen in Iran telkens een flinke hoofdpijn opzetten, veroorzaakt door die schurende, warme, plakkerige en afzakkende hoofddoek. Het was duidelijk dat er iets moest gebeuren. In de bazaar van Teheran aangekomen vond ik de oplossing voor 2 euro: een nonchalant, paars sjaaltje. De hoofdpijn is ook nooit meer teruggekomen.
In Iran zijn er grofweg drie typen hoofddoek. Ten eerste is er de lichte sjaal. Volgens de laatste hoofddoekmode wordt deze op haar plaats gehouden doordat de draagster op de voorkant van haar hoofd een flinke lok vastspeldt of de boel flink toupeert. Op het achterhoofd wordt een reusachtige knot gemaakt (de dames met een minder weelderige haardos gebruiken hier een plastic klem voor, zo observeer ik regelmatig op het damestoilet) waar de sjaal overheen valt. Door deze twee bochels haar wordt de sjaal goed op haar plek gehouden, laat het veel haar zien en bedekt het maar de helft van het hoofd. Deze dracht gaat trouwens vrijwel altijd vergezeld van net te veel (of veel te veel) make-up en vaak ook van een neuspleister (Teheran is nose job capital of the world, in deze korte tijd heb ik in totaal al zo'n 40 dames met de verdachte pleisters gespot). De sjaal kan trouwens ook gedragen worden door minder modieuze alternatieve dames (ja, er zijn Iraanse gothics), liberale hoofddoekhaatsters of toeristen die er zo min mogelijk last van willen hebben (ja, ik). De talrijke make-up, het getoupeerde haar en neuspleister zijn in deze gevallen afwezig.
De tweede manier om deze bedekking te dragen is de paasei-stijl. Een meestal zijden doek wordt in een driehoek gevouwen en twee uiteinden worden om de kin geknoopt. Wordt gedragen door jonge meisjes, enigzins religieuze types, of door vrouwen die gewoon willen dat 't ding goed op z'n plek blijft.
De derde stijl is de paasei-stijl plus chador. Chador betekent letterlijk 'tent' in het Farsi en dat is te zien. De hoofddoek, plus manteau, lange broek/rok en dichte schoenen wordt gecombineerd met een soort tent/laken/omslagdoek die alleen de ogen en neus vrijlaat (heerlijk met 40 graden). Er is echter niet echt een manier om de doek te bevestigen en het ding blijft NOOIT zitten dus vrouwen zitten er altijd ontzettend mee te worstelen. Als ze iets in hun handen hebben zoals een tas, kind, of vier kippen, gebruiken ze hun tanden om de chador op haar plek te houden.
Verder hebben we in Shiraz tijdens een etentje een paar heuse Iraanse breezers ontmoet (wel van 24, 27 en 28 jaar, het 'uitgaan' begint hier wat later). Toen we het restaurant binnenliepen wilden er allemaal mensen naast ons zitten om ons gezelschap te houden. Om te bepalen wie dat mocht zijn werd er flink gediscussieerd. Uiteindelijk 'won' Leilah, een meisje dat in een hotel werkt. Haar vriendin Meryem kwam bij ons zitten. Nu kregen we alle details te horen over hoe Iraanse jongens en meisjes elkaar ontmoeten. Er zijn twee straten in de stad waar jongens met auto's doorheen rijden. Op de stoep lopen meisjes rond, en als ze de auto mooi vinden, stappen ze misschien in (dit hangt voor ongeveer 80% van de auto af en 20% van de jongen zelf). Ook rijden ze achter elkaar aan met auto's en wisselen ze telefoonnummers uit. Dit gebeuren wilden ze ons graag in de praktijk laten zien, dus we stapten in een taxi naar een ander deel van de stad. Omdat Meryem haar schoenen nog even wilde verwisselen, gingen we eerst nog even naar haar huis, in (quote van Leilah) 'The best neighbourhood of the city, with beautiful furniture and lots of alcoholic drinks'. Bij het huis aangekomen bezorgden we Meryems zus Sara bijna een hartaanval van de schrik en zij ons trouwens ook. Sara had een net iets te grondig gedane neuscorrectie, net te veel make-up en ze had haar haar op een manier gebleekt dat het nogal grijs was. Ook had ze het zo hoog vastgezet dat ze op een soort 18e eeuwse bepruikte Engelse lord leek. Toen Leilah haar aan ons voorstelde zei ze trots, 'Ze heeft haar haar helemaal zelf geblondeerd.' De meiden vonden het gezelliger om gewoon thee te drinken en waterpijp te roken, dus we gingen niet meer naar buiten. Sara heeft mijn wenkbrauwen flink onder handen genomen, me Iraanse modetips gegeven en met behulp van allerlei discolichten (het was inderdaad een mooi huis), thee en op Iraanse rap dansende gastvrouwen (de rapteksten gaan als volgt: 'doe je sjaal af/doe je manteau af/we gaan feesten met Wodka Absolut' ) maakten we een leuk feestje in de huiskamer.
Verder hebben we in Shiraz Persepolis (de oude hoofdstad van Iran) bezocht met een tour (dat was het goedkoopste). Na twee minuten (tsja...) waren we onze gids al kwijt. Gelukkig kwam dat al snel helemaal goed en Persepolis was ook weer een indrukwekkende ervaring met veel oude standbeelden (die trouwens bijna allemaal geruineerd zijn, door Alexander de Grote welteverstaan).
In Yazd (een ontzettend mooie woestijnstad met huizen van modder en moskeeen met flashy 80's lichtshows) aangekomen hadden we wel zin om even samen in een restaurant te gaan eten, maar we werden aangehouden door een vrolijk meisje met chador die ons in perfect Amerikaans engels uitnodigde traditionele soep te eten bij haar familie. Het was zeer interessant om met haar te praten: zij is de enige die we ontmoet hebben die de overheid steunt, een chador draagt en werkelijk perfect engels spreekt. Ze was lerares, wilde professor worden en haar missie was de wereld laten weten dat Iran een geweldig land is met veel vooruitgang en hele vriendelijke mensen. Ook liet ze ons een tombe zien, en vertelde ze veel over haar geloof. Omdat ze nogal religieus was beweerden we maar weer dat we getrouwd waren maar ze was veel te slim om daar in te trappen. Haar familie was ontzettend vriendelijk en we kregen meer soep, dadels, thee en koekjes dan we op konden. Met het ontmoeten van deze mensen is onze Iran ervaring dus helemaal compleet!
Tenslotte weten Jurek en ik nu hoe Madonna zich moet voelen als ze over straat loopt. Er zijn altijd mensen die ons enthousiast groeten, een praatje beginnen of vragen of we misschien hulp nodig hebben. Elke dag willen er wel wat mensen met ons op de foto (in Shiraz een hele schoolklas met dove meisjes) en soms worden we zelfs gefilmd. Dat zal wel weer anders zijn als een van de vele studenten in Groningen...
Nou, wij gaan Yazd nog even verkennen. Vanavond op de nachtbus naar Teheran, dan een nachtje in Teheran slapen en overmorgen op de rechtstreekse bus naar Istanbul (40 uren!). Helaas hebben we dus niet zo veel tijd meer in Iran, wat best jammer is, want het is echt een geweldig land!! :-)
Om te beginnen is het uitstekend dat Jurek een man is en ik een vrouw, en dat we samen reizen. Mannen spreken de eerste tien minuten van een conversatie vrijwel uitsluitend met Jurek en vrouwen richten zich alleen tot mij. (Officieel is het wettelijk verboden mensen van het andere geslacht die geen familie zijn in de ogen te kijken, maar gelukkig houden de mensen waar wij mee praten zich daar nooit aan.) Na een tijdje gaan ze gelukkig met ons allebei praten, maar het leuke van het reizen als stelletje hier is dat je met mensen van beide geslachten in contact komt. De mannen en vrouwenwerelden zijn in dit land erg strikt gescheiden. We zijn nu in Yazd, midden in de woestijn, en een paar dagen geleden waren we in Esfahan en Shiraz.
Op het station van Teheran, onderweg naar Esahan, kwamen we in contact met Ali, die net als wij met de nachttrein naar Esfahan ging. Terwijl hij met ons praatte kwamen er een paar politieagenten aan die hem nauwkeurig ondervroegen over zijn werk en waarom hij met ons praatte. Het rare is dat wij als toeristen volledig met rust worden gelaten door de politie, maar de mensen die met ons praten helaas niet. Onderweg in de trein werden we gewezen op interessante sights ('Look, a nucleair power plant!' ). In Esfahan aangekomen nam Ali ons meteen mee naar zijn huis, waar een moeder en twee vrolijke zussen ons ontbijt brachten. De moeder bood ons meteen aan bij hun te slapen, en dat hebben we natuurlijk gedaan. Onze dagen in Esfahan waren vol van bezienswaardigheden, vragen beantwoorden van Ali's familieleden (Jurek, hoeveel kost een autoverzekering in Nederland, Aafke, wat vind je van het uiterlijk van Iraanse vrouwen), heel veel dadels en pistaches eten en waterpijp roken met Ali en zijn zussen. Gelukkig was het een hele liberale familie en kon ik gewoon zonder hoofddoek en met t-shirt door het huis lopen.
In Shiraz verbleven we in een prima hotel. Bij het ontbijt waren we enigszins geschokt vanwege de plotselinge aanwezigheid van vrouwen in burqas en mannen in witte gewaden. Het bleken Arabieren te zijn. Aangezien Shiraz nogal een heilige stad is dachten we dat dit pelgrims waren. De jongen in wit gewaad waar we tegenover zaten durfden we dan ook niet echt aan te kijken. En hij ons ook niet... Die avond zat hij echter nogal verlegen in een passende skate-outfit op een stoel op ons te wachten. Hij stelde allerlei vragen over Nederland, kwam uit Oman, was door zijn ouders alleen in een hotelkamer gestopt en bleek zich zeer te vervelen. Alle Arabieren bleken helemaal geen pelgrims te zijn, maar kwamen naar Iran om oogchirurgie te laten doen in een beroemd ziekenhuis. Deze jongen was hier omdat zijn moeder een operatie moet ondergaan en vond het erg jammer toen we weggingen.
Tevens heb ik een nieuwe hoofddoek, en dat was hard nodig. Alle vrouwen in Iran moeten een hoofddoek, manteau (soort trenchcoatachtige jas, zodat mensen de vorm van je kont niet kunnen zien) en lange broek/rok dragen met dichte schoenen. Waar mijn pastelroze, zijden hoofddoek van Turkse origine en mijn Nederlandse sjaal in Tabriz nog geheel in het straatbeeld pasten, voelde ik me naast de modieuze dames in Teheran meer een soort paasei. Daarnaast kwam er in mijn eerste vijf namiddagen in Iran telkens een flinke hoofdpijn opzetten, veroorzaakt door die schurende, warme, plakkerige en afzakkende hoofddoek. Het was duidelijk dat er iets moest gebeuren. In de bazaar van Teheran aangekomen vond ik de oplossing voor 2 euro: een nonchalant, paars sjaaltje. De hoofdpijn is ook nooit meer teruggekomen.
In Iran zijn er grofweg drie typen hoofddoek. Ten eerste is er de lichte sjaal. Volgens de laatste hoofddoekmode wordt deze op haar plaats gehouden doordat de draagster op de voorkant van haar hoofd een flinke lok vastspeldt of de boel flink toupeert. Op het achterhoofd wordt een reusachtige knot gemaakt (de dames met een minder weelderige haardos gebruiken hier een plastic klem voor, zo observeer ik regelmatig op het damestoilet) waar de sjaal overheen valt. Door deze twee bochels haar wordt de sjaal goed op haar plek gehouden, laat het veel haar zien en bedekt het maar de helft van het hoofd. Deze dracht gaat trouwens vrijwel altijd vergezeld van net te veel (of veel te veel) make-up en vaak ook van een neuspleister (Teheran is nose job capital of the world, in deze korte tijd heb ik in totaal al zo'n 40 dames met de verdachte pleisters gespot). De sjaal kan trouwens ook gedragen worden door minder modieuze alternatieve dames (ja, er zijn Iraanse gothics), liberale hoofddoekhaatsters of toeristen die er zo min mogelijk last van willen hebben (ja, ik). De talrijke make-up, het getoupeerde haar en neuspleister zijn in deze gevallen afwezig.
De tweede manier om deze bedekking te dragen is de paasei-stijl. Een meestal zijden doek wordt in een driehoek gevouwen en twee uiteinden worden om de kin geknoopt. Wordt gedragen door jonge meisjes, enigzins religieuze types, of door vrouwen die gewoon willen dat 't ding goed op z'n plek blijft.
De derde stijl is de paasei-stijl plus chador. Chador betekent letterlijk 'tent' in het Farsi en dat is te zien. De hoofddoek, plus manteau, lange broek/rok en dichte schoenen wordt gecombineerd met een soort tent/laken/omslagdoek die alleen de ogen en neus vrijlaat (heerlijk met 40 graden). Er is echter niet echt een manier om de doek te bevestigen en het ding blijft NOOIT zitten dus vrouwen zitten er altijd ontzettend mee te worstelen. Als ze iets in hun handen hebben zoals een tas, kind, of vier kippen, gebruiken ze hun tanden om de chador op haar plek te houden.
Verder hebben we in Shiraz tijdens een etentje een paar heuse Iraanse breezers ontmoet (wel van 24, 27 en 28 jaar, het 'uitgaan' begint hier wat later). Toen we het restaurant binnenliepen wilden er allemaal mensen naast ons zitten om ons gezelschap te houden. Om te bepalen wie dat mocht zijn werd er flink gediscussieerd. Uiteindelijk 'won' Leilah, een meisje dat in een hotel werkt. Haar vriendin Meryem kwam bij ons zitten. Nu kregen we alle details te horen over hoe Iraanse jongens en meisjes elkaar ontmoeten. Er zijn twee straten in de stad waar jongens met auto's doorheen rijden. Op de stoep lopen meisjes rond, en als ze de auto mooi vinden, stappen ze misschien in (dit hangt voor ongeveer 80% van de auto af en 20% van de jongen zelf). Ook rijden ze achter elkaar aan met auto's en wisselen ze telefoonnummers uit. Dit gebeuren wilden ze ons graag in de praktijk laten zien, dus we stapten in een taxi naar een ander deel van de stad. Omdat Meryem haar schoenen nog even wilde verwisselen, gingen we eerst nog even naar haar huis, in (quote van Leilah) 'The best neighbourhood of the city, with beautiful furniture and lots of alcoholic drinks'. Bij het huis aangekomen bezorgden we Meryems zus Sara bijna een hartaanval van de schrik en zij ons trouwens ook. Sara had een net iets te grondig gedane neuscorrectie, net te veel make-up en ze had haar haar op een manier gebleekt dat het nogal grijs was. Ook had ze het zo hoog vastgezet dat ze op een soort 18e eeuwse bepruikte Engelse lord leek. Toen Leilah haar aan ons voorstelde zei ze trots, 'Ze heeft haar haar helemaal zelf geblondeerd.' De meiden vonden het gezelliger om gewoon thee te drinken en waterpijp te roken, dus we gingen niet meer naar buiten. Sara heeft mijn wenkbrauwen flink onder handen genomen, me Iraanse modetips gegeven en met behulp van allerlei discolichten (het was inderdaad een mooi huis), thee en op Iraanse rap dansende gastvrouwen (de rapteksten gaan als volgt: 'doe je sjaal af/doe je manteau af/we gaan feesten met Wodka Absolut' ) maakten we een leuk feestje in de huiskamer.
Verder hebben we in Shiraz Persepolis (de oude hoofdstad van Iran) bezocht met een tour (dat was het goedkoopste). Na twee minuten (tsja...) waren we onze gids al kwijt. Gelukkig kwam dat al snel helemaal goed en Persepolis was ook weer een indrukwekkende ervaring met veel oude standbeelden (die trouwens bijna allemaal geruineerd zijn, door Alexander de Grote welteverstaan).
In Yazd (een ontzettend mooie woestijnstad met huizen van modder en moskeeen met flashy 80's lichtshows) aangekomen hadden we wel zin om even samen in een restaurant te gaan eten, maar we werden aangehouden door een vrolijk meisje met chador die ons in perfect Amerikaans engels uitnodigde traditionele soep te eten bij haar familie. Het was zeer interessant om met haar te praten: zij is de enige die we ontmoet hebben die de overheid steunt, een chador draagt en werkelijk perfect engels spreekt. Ze was lerares, wilde professor worden en haar missie was de wereld laten weten dat Iran een geweldig land is met veel vooruitgang en hele vriendelijke mensen. Ook liet ze ons een tombe zien, en vertelde ze veel over haar geloof. Omdat ze nogal religieus was beweerden we maar weer dat we getrouwd waren maar ze was veel te slim om daar in te trappen. Haar familie was ontzettend vriendelijk en we kregen meer soep, dadels, thee en koekjes dan we op konden. Met het ontmoeten van deze mensen is onze Iran ervaring dus helemaal compleet!
Tenslotte weten Jurek en ik nu hoe Madonna zich moet voelen als ze over straat loopt. Er zijn altijd mensen die ons enthousiast groeten, een praatje beginnen of vragen of we misschien hulp nodig hebben. Elke dag willen er wel wat mensen met ons op de foto (in Shiraz een hele schoolklas met dove meisjes) en soms worden we zelfs gefilmd. Dat zal wel weer anders zijn als een van de vele studenten in Groningen...
Nou, wij gaan Yazd nog even verkennen. Vanavond op de nachtbus naar Teheran, dan een nachtje in Teheran slapen en overmorgen op de rechtstreekse bus naar Istanbul (40 uren!). Helaas hebben we dus niet zo veel tijd meer in Iran, wat best jammer is, want het is echt een geweldig land!! :-)
-
19 Augustus 2008 - 13:18
Renske:
Wat hip! Ontzettend leuk om te lezen!! Aafke wat kijk je gelukzalig op de foto met het vegetarische eten :D. Nog heel erg veel plezier in Iran en een goede reis naar Istanbul; neem heel veel gezond eten mee nu het nog kan!! Kusjes Renske! -
19 Augustus 2008 - 19:56
Michael En Wietske:
Lieve Aafke (en Jurek natuurlijk ook),
Erg leuk verslag, we hebben echt verschillende keren de slappe lach gekregen van je beschrijvingen van jullie belevenissen.
Michael roept al: dit wil ik ook, dus wie weet...
Maar in elk geval komen we dankzij jullie nu heel veel te weten over een land waarvan de meeste Nederlanders toch zoiets hebben van: wie gaat dáár nu naar toe?
Gelukkig heb je Jurek hiervoor ook enthousiast kunnen maken.
We zijn benieuwd naar jullie verdere verhalen als jullie volgende week weer thuis zijn.
Goede reis terug!
X van schoonpa en -ma Michael en Wietske -
19 Augustus 2008 - 21:25
Vader/ Jan Martien:
Hallo! Een zucht van opluchting vanmorgen toen ik op mijn werk jullie bericht opende. Gelukkig, safe and sound(de collegae leefden al met me mee). Geweldig, al die prachtige mensen/dingen waarover jullie vertellen. Veel plezier de resterende dagen.
Zoen/ groet,
Vadersch/ JM. -
19 Augustus 2008 - 21:35
Tjadlind:
Super om te lezen! Is echt een andere wereld daar, maar zeker niet verkeerd! Is wel wat anders dan "Het land van Bartje" waar je zus het dit jaar als vakantie mee moet doen ;(
Ik vind het super dat jullie het zo naar de zin hebben!!! Have Funn en genietse nog de laatste dagen!
Dikke X je (schoon)zus! -
19 Augustus 2008 - 21:41
Papa:
Aafke, heb net Euroculture betaald. Is geregeld.
Zoen,
Papa. -
20 Augustus 2008 - 06:06
Netje:
Haha... Dacht al toen ik de titel las dat Iran aparte dingen met Jurek doet :P Jullie schrijven allewbij echt heel luk. Prechtige foto's ook weer. Geniet er nog even van,
Liefs Netje -
21 Augustus 2008 - 21:15
Mem:
Hee Aafke en Jurek,
Wat in mooie ferhalen fan dij Aafke; it is yndied in hiel interessant lân. Bin benijd hoe 't de lêste dagen wiene. Hoop foar jim dat de busreis fan 40 oeren goed is gongen. Miskyn lêze jim dit pas thús?
Goeie weromreis!! en oant snein.
xx mem -
26 Augustus 2008 - 07:56
Ali:
heeeeey guys,
that was a great story and I'm so happy you enjoyed your stay period in Iran.
when you went to shiraz the guy who were waiting for you just sent me a message asking about you that made me worried so I called you but apparently the phone didn't work properly.
Since I was in the north I couldn't contact you untill now, and when I read your story in Shiraz and Yazd I felt OK.
You must be home now.
I hope to see you again and very soon either in Iran or in the Netherlands :D
hugs,
Ali -
28 Augustus 2008 - 06:36
Ali:
Hi aafke,
Please send me your email addresses again at parsua82@yahoo.com because Razi has deleted them. :D
Hugs,
-
18 Augustus 2009 - 22:36
Frans:
Het is helemaal niet wetelijk verboden in iran dat je elkaar niet in de ogen mag kijken als je geen familie bent. Wel is het zo dat streng Islamitische het misschien niet doen. Een groot van mijn familie komt uit iran, en ben er ook al een paar keer geweest. De dames van de douane, kijken je heel goed in de ogen aan voor dat je door mag lopen :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
