We zijn er!
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Jurek
08 Augustus 2008 | Iran, Tabriz
Het heeft even wat tijd en moeite gekost, maar we zijn eindelijk in Iran! Ik zit nu in een internetcafe in Tabriz, met een mooi toetsenbord vol exotische tekensen een kop thee die net aan iedereen is uitgedeeld.
Wat hebben we de afgelopen dagen gedaan? Ten eerste de bus van Istanbul naar Dogubayazit. Dat is van het noordwesten van Turkije naar het uiterste oosten. Aafke en ik zaten op de twee plaatsen achter de bestuurder. Dat betekent dus: de beste plek om de prachtige omgeving te zien en de beste plek om vol angst de manische rijstijl van de chauffeur te observeren, daarbij in je achterhoofd houdend dat je de eerste bent die door het raam geslingerd wordt als het mis gaat. Ik heb maar geprobeerd mij op de landschappen te focussen.
We hadden trouwens aardige buren, een heel turks gezin (man, vrouw, twee kinderen) die samen twee stoelen in beslag namen. Lekker, als je 24 uur in de bus zit. Vriendelijke man verder, we hebben uitgebreid het turkse voetbal bediscussieerd en hij heeft om half 6 's ochtends thee en broodjes voor ons gekocht.
Na 24 uur is het altijd leuk om erachter te komen dat je toch niet een directe bus hebt genomen, maar dat je nu aan de andere kan van Mt Ararat bent. 2 uurtjes later waren we dan eindelijk in Dogubayazit, een stoffig koerdisch stadje aan de voet van Mt Ararat. Na een aantal koerdische steden kan ik tot de conclusie komen dat de kinderen vies en brutaal zijn en continu 'Money, money, money' roepen, al dan niet wijzend naar je portemonnee. Wel een mooi uitzicht op Ararat, als er tenminste geen wolk voor zit.
Gisterochtend zijn we naar het Isak Pasa paleis gegaan, persoonlijk toch wel het mooist gelegen paleis dat ik ooit heb gezien (op de voet van een heuvel, in Nederland een 'berg', met briljant uitzicht over het stadje). Bij dit kleine tripje werden we vergezeld door een vriendelijke fransman die net heel Turkije is doorgefietst en nu onderweg naar Iran. Ararat was helaas achter en wolk verstopt, maar het paleis zelf was goed zichtbaar en erg mooi.
En daarna op naar Iran. Dit is typisch zo'n grens, waar het goedkoper is en taxi naar de grens te nemen, dan de grens over te lopen, vervolgens nog een stukje te lopen, dan een stukje met een bus te gaan, dan weer een taxi naar het volgende plaatsje en dan met een bus naar de eerstvolgende grote stad verderop, Tabriz. Dat hebben we dan ook maar gedaan.
Bij de grens werden we door een allervriendelijkste mevrouw van de tourist information geholpen, die ons langs de rij heeft gesleept om voor te gaan en nog wat tips heeft gegegeven (zoals de zeer nuttige informatie, dat het Iran 1,5 uur later is. Logisch...). Onze bagage is niet eens gecontroleerd ('ah, toeristen' ), terwijl andere mensen hun bagage geheel uit mochten pakken.
Helaas bleek de laatste bus naar Tabriz al vol. Gezien het alternatief (de rest van de dag in een klein stoffig stadje blijven), hebben we besloten een gedeelde taxi te nemen. Wel een stuk duurder dan een bus (nl 5,5 euro p.p.), maar onze tijd is vrij schaars en we hadden al afgesproken om vrijdagmiddag een meisje in Tabriz te ontmoeten (via de Hospitalityclub). Na een dik uur wachten was er nog een inzittende gevonden, konden we eindelijk naar Tabriz racen (taxichauffeurs doen hier ook graag een wedstrijdje met collega's). Na wat gedoe (bij het verkeerde hotel afgezet, met andere taxi naar goede hotel, Aafke migraine, beide uitgeput, Jurek die weer hard mag onderhandelen) hebben we eindelijk een goed hotel gevonden en kan de Iran trip echt beginnen.
Eerste indruk: de mensen zijn relaxt en vriendelijk en we (vooral Aafke natuurlijk) zijn een ware attractie.
Mijn Turks is nog een klein beetje bruikbaar, aangezien de mensen in de dit van het land Azeri zijn (je weet wel, die mensen die in Azerbaijan wonen. De meeste wonen echter in Iran, zo'n 18 miloen in totaal). Die spreken iets wat lijkt op Turks.
We hebben al in een ultra-kitsch restaurant gegeten, met heerlijk foute instrumentale easy listening muziek (vrouwelijke stemmen in muziek zijn verboden), waarbij Aafke ondanks de nodige moeite toch nog iets vlezigs geserveerd kreeg.
Ook lekker ingewikkeld: vrouwen en mannen mogen geen oogcontact maken en de hoofddoek moet natuurlijk een beetje op je juiste plaats blijven zitten. Daarnaast zijn Iraniers behoorlijk modieus ingesteld. De volgende opdracht: uitvinden hoe je proper bedekt kunt rondlopen en er toch niet achterlijk slonzig uitzien. Hopelijk kan het meisje waar we zo mee afspreken de nodige tips geven.
Kunnen we die morgen in Tehran in de praktijk brengen.
Wat hebben we de afgelopen dagen gedaan? Ten eerste de bus van Istanbul naar Dogubayazit. Dat is van het noordwesten van Turkije naar het uiterste oosten. Aafke en ik zaten op de twee plaatsen achter de bestuurder. Dat betekent dus: de beste plek om de prachtige omgeving te zien en de beste plek om vol angst de manische rijstijl van de chauffeur te observeren, daarbij in je achterhoofd houdend dat je de eerste bent die door het raam geslingerd wordt als het mis gaat. Ik heb maar geprobeerd mij op de landschappen te focussen.
We hadden trouwens aardige buren, een heel turks gezin (man, vrouw, twee kinderen) die samen twee stoelen in beslag namen. Lekker, als je 24 uur in de bus zit. Vriendelijke man verder, we hebben uitgebreid het turkse voetbal bediscussieerd en hij heeft om half 6 's ochtends thee en broodjes voor ons gekocht.
Na 24 uur is het altijd leuk om erachter te komen dat je toch niet een directe bus hebt genomen, maar dat je nu aan de andere kan van Mt Ararat bent. 2 uurtjes later waren we dan eindelijk in Dogubayazit, een stoffig koerdisch stadje aan de voet van Mt Ararat. Na een aantal koerdische steden kan ik tot de conclusie komen dat de kinderen vies en brutaal zijn en continu 'Money, money, money' roepen, al dan niet wijzend naar je portemonnee. Wel een mooi uitzicht op Ararat, als er tenminste geen wolk voor zit.
Gisterochtend zijn we naar het Isak Pasa paleis gegaan, persoonlijk toch wel het mooist gelegen paleis dat ik ooit heb gezien (op de voet van een heuvel, in Nederland een 'berg', met briljant uitzicht over het stadje). Bij dit kleine tripje werden we vergezeld door een vriendelijke fransman die net heel Turkije is doorgefietst en nu onderweg naar Iran. Ararat was helaas achter en wolk verstopt, maar het paleis zelf was goed zichtbaar en erg mooi.
En daarna op naar Iran. Dit is typisch zo'n grens, waar het goedkoper is en taxi naar de grens te nemen, dan de grens over te lopen, vervolgens nog een stukje te lopen, dan een stukje met een bus te gaan, dan weer een taxi naar het volgende plaatsje en dan met een bus naar de eerstvolgende grote stad verderop, Tabriz. Dat hebben we dan ook maar gedaan.
Bij de grens werden we door een allervriendelijkste mevrouw van de tourist information geholpen, die ons langs de rij heeft gesleept om voor te gaan en nog wat tips heeft gegegeven (zoals de zeer nuttige informatie, dat het Iran 1,5 uur later is. Logisch...). Onze bagage is niet eens gecontroleerd ('ah, toeristen' ), terwijl andere mensen hun bagage geheel uit mochten pakken.
Helaas bleek de laatste bus naar Tabriz al vol. Gezien het alternatief (de rest van de dag in een klein stoffig stadje blijven), hebben we besloten een gedeelde taxi te nemen. Wel een stuk duurder dan een bus (nl 5,5 euro p.p.), maar onze tijd is vrij schaars en we hadden al afgesproken om vrijdagmiddag een meisje in Tabriz te ontmoeten (via de Hospitalityclub). Na een dik uur wachten was er nog een inzittende gevonden, konden we eindelijk naar Tabriz racen (taxichauffeurs doen hier ook graag een wedstrijdje met collega's). Na wat gedoe (bij het verkeerde hotel afgezet, met andere taxi naar goede hotel, Aafke migraine, beide uitgeput, Jurek die weer hard mag onderhandelen) hebben we eindelijk een goed hotel gevonden en kan de Iran trip echt beginnen.
Eerste indruk: de mensen zijn relaxt en vriendelijk en we (vooral Aafke natuurlijk) zijn een ware attractie.
Mijn Turks is nog een klein beetje bruikbaar, aangezien de mensen in de dit van het land Azeri zijn (je weet wel, die mensen die in Azerbaijan wonen. De meeste wonen echter in Iran, zo'n 18 miloen in totaal). Die spreken iets wat lijkt op Turks.
We hebben al in een ultra-kitsch restaurant gegeten, met heerlijk foute instrumentale easy listening muziek (vrouwelijke stemmen in muziek zijn verboden), waarbij Aafke ondanks de nodige moeite toch nog iets vlezigs geserveerd kreeg.
Ook lekker ingewikkeld: vrouwen en mannen mogen geen oogcontact maken en de hoofddoek moet natuurlijk een beetje op je juiste plaats blijven zitten. Daarnaast zijn Iraniers behoorlijk modieus ingesteld. De volgende opdracht: uitvinden hoe je proper bedekt kunt rondlopen en er toch niet achterlijk slonzig uitzien. Hopelijk kan het meisje waar we zo mee afspreken de nodige tips geven.
Kunnen we die morgen in Tehran in de praktijk brengen.
-
08 Augustus 2008 - 09:08
Anouk:
Aaf- t staat je hoor- zo'n hoofddoek! :) Ziet er heerlijk exotisch uit allemaal! Mag je btw wel in het openbaar gefotografeerd worden als vrouw? K zal mn nieuwe Kader Abdollah roman eens gaan lezen om in jullie sfeer te blijven! Enjoy! Kus!! -
08 Augustus 2008 - 09:10
Klaas:
Wat een avontuur weer. De omgeving lijkt trouwens erg veel op Jemen, incl alle gedoe rond hoofddoekjes etc. Wellicht een tip voor Aafke: Burka/Nicap dragen, heb je geen gedoe meer met geile mannetjes :-) -
08 Augustus 2008 - 09:25
Wilm!:
Jurek en Aafke!
Iran, gvd wat een avontuur! Heel mooi om te lezen dat die Islamitische wereld helemaal zo gek nog niet is ;)
Oh, een vriendinnetje van mij is half Iraans en die zei dat je erg op de Iraanse 'zeden-politie' voor moet oppassen, schijnen nogal klootzakken te zijn.
Bless en Love ut Fryslan!
-
08 Augustus 2008 - 09:51
Ted:
Wat ziet het er weer goed uit! Fijn zo'n busrit zittend achter de Chauffeur, ken de ervaring en moet zeggen dat bungee jumpen minder eng is :-)
Have fun! -
08 Augustus 2008 - 11:13
Froukje/mem:
Hoi Jurek en Aafke,
Wat weer een bijzonder verhaal uit een bijzonder land. Ik hoop voor jullie dat het Hospitality-adres geschikt is. En Aafke kijk dus uit voor de zedenpolitie; moet je niet je hele haar bedekken en gauw een mantel kopen? (daar zit ik wel over in als moeder hoor...). Ik wens jullie verder een hele goede tijd!!
Groeten en tuut.
Froukje/mem -
10 Augustus 2008 - 21:08
Jacquelien:
Cool hoor!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
